Je kent het wel. Je koopt een rode auto en opeens zie je overal rode auto's. Dat heb ik met baby's. Voor mijn gevoel zijn steeds meer mensen om mij heen in verwachting of hebben ze een baby. Twee vroegere beste vriendinnen hebben kinderen die zelfs al naar de basisschool gaan. Ze werden jong moeder en eigenlijk had ik een beetje medelijden met ze. Tot voor kort. Het enige waar ik nu nog aan kan denken is dat ik ook een kind wil.

Qua leeftijd helemaal niet zo raar. Eind dit jaar wordt ik 28. Maar qua situatie wel. Corona heeft mijn werk als freelance journalist op een heel laag pitje gezet en mijn vriendin is langer dan verwacht bezig met haar masterscriptie communicatie. We wonen in een studentenhuis omringt door 18-jarigen en onze spaarrekening is na dit afgelopen anderhalf jaar verdwenen. Om ons heen keken mensen ons al raar aan omdat we een hond kochten. Dat was nog voor de hele Corona situatie. Daarin merk ik trouwens een groot verschil met heterostellen: Mijn eerder genoemde voormalig beste vriendinnen hadden allebei een vriend. En terwijl één van hen ook niet de perfecte situatie had voor een kind vroeg iedereen haar om de haverklap of ze nog niet zwanger was.

Bij twee vrouwen is alles anders. Althans dat merk ik in onze omgeving. Ook vragen over een aanstaand huwelijk krijgen we niet ondanks dat we al bijna vijf jaar samen zijn. Acceptatie is er maar blijkbaar wordt onze relatie toch niet als gelijkwaardig gezien.

Maar terug naar de baby's. Ook dat is natuurlijk anders. In mijn fantasie denk ik er makkelijker over. In Nederland is alles namelijk best goed geregeld. Daar mogen we echt trots op zijn. Er is vast een vriend die sperma wil doneren, we kopen een paar spuitjes en klaar. Mijn baby-obsessie is op mijn vriendin overgeslagen dus keken we de laatste tijd veel documentaires over dit onderwerp. Wij willen ook een kind van journaliste Mirella van Markus liet zien dat mijn idee over het krijgen van een kind nogal onrealistisch is. Behalve de onzekerheid over het wel of niet makkelijk zwanger kunnen worden begint de lastigheid al bij de spermadonor.

In de documentaire van Mirella wordt getwijfeld over de rol van de spermadonor. Zij en haar vrouw Claudia spreken met andere lesbische stellen. Zij vertellen over de vrij prominente rol van de spermadonor in het leven van hun kind. Iets dat ik niet zou zien zitten. Verschillende mensen beïnvloeden een kind op verschillende manieren. 'It takes a village to raise a child', is een Afrikaans gezegde. Het betekent dat een hele gemeenschap uiteindelijk verantwoordelijk is voor het gezond opgroeien van een kind. Helemaal mee eens. Het nodig hebben van specifiek een vader of iemand die deze rol op zich neemt vind ik kortzichtig, het druist in tegen mijn ideeën over gender. Volgens de pedagoog in de documentaire leer je van een vader heel andere dingen. 'Van de moeder krijgt een kind vanzelfsprekend liefde, van de vader moet het de liefde verdienen', vertelt hij droog. Wat een seksistische, berkrompen onzin.

Ik zie het niet zitten om de opvoeding te delen met een ander persoon of stel. Mijn kind mag weten wie de donor is, maar een vader gaat het niet worden. Rosie van het YouTube koppel Rose en Rosie beviel deze maand van hun zoon. Zij kozen voor anoniem donorzaad uit Denemarken. Iets wat misschien voor mij toch een betere optie is. Haalt alle vragen over de rol van de spermadonor weg.

Maar er zijn veel stellen die juist wel graag de opvoeding delen. Ik zei al dat veel best goed geregeld is in Nederland, maar dit dus niet. Daarom deden verschillende meeroudergezinnen via stichting Meer Dan Gewenst deze maand een oproep aan de politieke leiders. Zij wachten namelijk al jaren op een wet die erkent dat een kind meer dat twee ouders kan hebben. Begin dit jaar tekenden acht politieke partijen het COC Regenboogstembusakkoord waarin onder andere deze nieuwe wet wordt genoemd. Nu worden de partijen opgeroepen zich aan deze afspraak te houden en zich hiervoor actief in te zetten.

Laten we hopen dat dat ook eindelijk gebeurt. Er zijn zoveel verschillende manieren om een liefdevol gezin te creëren. Daar heeft iedereen eigen theorieën over, maar feit is dat LHBT+ gezinnen enorm veel moeite moeten doen voor een kind. Psychologische tests, enorme wachtlijsten, hoge kosten; je moet er veel voor over hebben. Als ouder(s) doe je er dan al helemaal alles aan om een kind zo gelukkig mogelijk te maken. En dat is uiteindelijk waar alles om draait. Een kind kan nooit téveel liefde ontvangen. Op welke manier dan ook. Daar moet toch iedereen het mee eens zijn.

 *

Stefanie van Wijk is journaliste en woont samen met haar vriendin en Golden Retriever in Overijssel. Naast schrijven is het maken van documentaires (zoals Unapologetically Us) haar passie. Haar andere columns lees je hier.

Lees ook:

Blijf op de hoogte!