Je zou haar soms door elkaar willen schudden, met die eeuwige twijfel en dat opgekropte gepieker. Ook al zeggen haar vrienden dat ze er met hen over kan praten, Anne deelt vooral met ons – het publiek – haar zielenroerselen.
De film gaat verder daar waar de serie is geëindigd. Sara, de vriendin van Anne, heeft de baan in Canada geaccepteerd en staat op het punt om te vertrekken. Een paar maanden later zal Anne in het vliegtuig stappen. Maar eerst moeten er nog wat zaken afgehandeld worden in Amsterdam. Vol goede moed ruimt Anne het huis op, maar als het moment van vertrek dichterbij komt, wordt het enthousiasme zienderogen minder. En nog minder. Dan raakt ze tijdens een avondje uit naar een dragshow ook nog eens onder de indruk van de non-binaire performer Lou. Het zorgt ervoor dat de toekomstplannen van Anne en Sara verder onder druk komen te staan.
Het is de makers absoluut gelukt om met ANNE+ meer positieve queer representatie op het grote (én kleine) scherm te krijgen. Leuk gevonden is de knipoog die hierover wordt gemaakt. Anne en een van haar beste vriendinnen bespotten in de bioscoop het kostuumdrama waar ze naar kijken. Alweer een verhaal waarin angstige vrouwen dramatisch constateren dat hun liefde onmogelijk is. Dit lijkt verdacht veel op een scene uit het recent uitgebrachte The World to Come.
Alle lof ook omdat Thorn Roos de Vries de eerste non-binaire acteur is in een Nederlandse speelfilm. Het werd tijd. Er spat veel enthousiasme van dit personage af, al heeft Lou af en toe wel iets te veel uitleggerige teksten, waardoor het lijkt of er een deel van een spreekbeurt over drag in de film terecht is gekomen. De feedback die Anne krijgt van haar uitgever op de ingeleverde versie van haar manuscript is dat het 'te veel kabbelt'. En dat is eigenlijk ook een beetje de kritiek op deze film. Haar boek weet ze zo te herschrijven dat haar uitgever uiteindelijk tevreden is. De film blijft helaas doorkabbelen. De ironie.
ANNE+ is eigenlijk gewoon een sympathieke en herkenbare film over een twijfelende Randstedelijke queer millennial, die een queer community om zich heen heeft verzameld. Iedereen herkent wel iets in de levensvragen waar Anne mee te maken krijgt. Die ene relatie die je eerder had moeten uitmaken, de vraag of je je werk wel goed doet, of je de verkeerde studie hebt gedaan en of je het roer volledig om moet gooien.
Net de dag voor de screening van ANNE+ heb ik Benedetta van regisseur Paul Verhoeven gezien. De liefdesverklaring aan de stad Amsterdam in ANNE+ doet me denken aan zijn film Turks Fruit uit 1973. Met evenveel lol en liefde begeven Anne en haar vrienden zich in de parken en straten van de stad. Maar daar waar de liefdesscènes in het nonnendrama van Verhoeven (vooral die met het Mariabeeldje als dildo) vooral in een pornografische film prima op hun plek zouden zijn, komt de seks in ANNE+ erg prettig en realistisch in beeld. En dat is een verademing.
*
Lees hier meer over ANNE+ & bekijk de trailer van de film!