Schrijver, fotograaf en trainer Eveline van de Putte kennen we al jaren van Tour d'Amour, de boeken Nieuwe Namen en Stormachtig Stil, levensverhalen van queer ouderen, en Lucht, over de laatste dagen met haar moeder. Met Een zwaluw in de kamer, een bundel vol queer-verhalen, slaat ze een andere weg in. Fictie, of toch niet?

Foto's gemaakt door Randy van Gameren.

Meer informatie: www.eenzwaluwindekamer.nl

In de week voor Kerstmis tref ik Eveline, nog druk met presentaties. 'Allemaal mooi en fijn natuurlijk, wel veel achter elkaar.' Eind november vond de lancering van Een zwaluw in de kamer plaats, feitelijk een mini-symposium met sprekers en muziek. Dat er 150 mensen deelnamen, geeft aan dat er belangstelling is voor queer-verhalen. Docenten gebruiken ze bijvoorbeeld graag tijdens de burgerschapsles. 'Hoe ik op het idee voor dat boek kwam? Ik had al lang het plan eens iets anders te doen. Ik schreef jaren boeken vol levensverhalen van bijzondere groepen mensen, met foto's en al erbij. Lucht was autobiografisch. Ik wilde graag een keer met fictie aan de gang. De kracht van het verhaal, ik geloof er heilig in. Het effect ervaar ik steeds weer tijdens de lessen en voorlichtingsbijeenkomsten die ik verzorg. Sprookjes, volksverhalen en echte verhalen, ze doen het allemaal goed. Storytelling heeft iets oers. Ook zonder een kampvuur heeft een goede verteller of voorlezer iets magisch. Die verbindt en houdt je aandacht vast; je gaat mee in zijn verhaal. Dat is belangrijk want de concentratie en focus van toehoorders is tegenwoordig minimaal. Pas constateerde ik dat weer onder MBO-studenten.' 

LHBT-gedoe
'Daarmee ben je er natuurlijk niet. Na het voorlezen van een LHBT-verhaal volgen reacties, ze doen vaak denken aan een spagaat. Aan de ene kant zijn er degenen met een open mind die direct zeggen 'I'm queer' en aan de andere kant de lieden die het niet oké vinden, vanuit hun geloof of achtergrond. Ik heb het dan zeker niet per se over moslims, ook jongeren met een streng christelijke achtergrond reageren zo. Punt is dat ze wel voor een vak binnen de hulpverlening hebben gekozen. Ze gaan met mensen werken en zullen alle vormen van diversiteit, in gender en cultuur, tegenkomen. Dat vinden ze moeilijk, vanuit de persoonlijke normen en waarden die ze van huis uit hebben meegekregen. Om een professionele houding te ontwikkelen, zullen ze die even moeten stallen, anders kunnen ze beter rozen gaan snoeien. 'LHBT-gedoe', zeggen ze dan, 'we vinden het niks'. In de zorg tref je evenwel kwetsbare mensen die hulp nodig hebben. Iedereen is gelijkwaardig, niemand zit op jouw mening te wachten. Frappant is dat roze ouderen makkelijker gehoor vinden. Zoals Magda (87) die regelmatig mee is op Tour d'Amour. Senioren die vertellen of voorlezen dwingen blijkbaar meer respect af. Niet dat iedereen naderhand met een queer oudere op de